W dniach 6-9.10.2016r. Dyrektorzy Szkół i Przedszkoli Stowarzyszenia Przyjaciół Szkół Katolickich z całej Polski pielgrzymowali do Wilna. Program pielgrzymki był niezwykle bogaty. Obejmował zarówno miejsca naszej pamięci narodowej (takie jak przepiękna nekropolia Na Rossie), unikatowe świątynie, Uniwersytet Wileński, miejsca związane z wieszczem Adamem Mickiewiczem i przede wszystkim wileńskie ślady św. Faustyny.

Wilno – to miasto, gdzie światu została przekazana Koronka do Miłosierdzia Bożego; rozłożone na zalesionych wzgórzach w dolinie Wilii i Wilejki, urzekające niepowtarzalną atmosferą.

Na naszej trasie pielgrzymkowej znalazły się niezwykłe miejsca związane z Bożym Miłosierdziem, a więc Ostra Brama z cudownym wizerunkiem Matki Bożej Miłosierdzia, domek św. Faustyny na Antokolu (miejsce dwukrotnego jej pobytu w Wilnie), dawna kapelania wizytek (dziś dom Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego) i Sanktuarium Bożego Miłosierdzia  z obrazem namalowanym przez Eugeniusza Kazimirowskiego według wskazówek siostry Faustyny. Niezwykłe miejsca i niezwykłe historie.

Ostra Brama – jedyna brama zachowana w murach Wilna, a w niej Matka Boża w złotej szacie, ze spuszczonymi oczami i splecionymi na piersi rękoma. Na ścianach powieszono czternaście tysięcy wotów ofiarnych za otrzymane łaski. To tu – po raz pierwszy wystawiono obraz Jezusa Miłosiernego – w pierwszą niedzielę po Wielkanocy w 1935 roku.
U stóp Matki Bożej Ostrobramskiej zawierzyliśmy wszystkie szkoły Stowarzyszenia; tu trzykrotnie uczestniczyliśmy w Najświętszej Ofierze, oddając Matce Miłosierdzia radości i trudy naszego życia.

Kolejne niezwykłe miejsce – to drewniany domek św. Faustyny, cudem ocalały z pożogi wojennej. W budynku oryginalne podłogi, okna, drzwi, proste łóżko, stolik, krzesło. W pomieszczeniu relikwie św. Faustyny i błogosławionego księdza Michała Sopoćki. Czas zatrzymał się w miejscu.

Dawna kapelania wizytek, gdzie mieszkał ks. Sopoćko (i jego sąsiad malarz – Eugeniusz Kazimirowski) – to od 2005r. dom Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego; zgromadzenia, którego założenia życzył sobie sam Jezus. W dawnej pracowni Kazimirowskiego, tu – gdzie powstał słynny obraz „Jezu, ufam Tobie” – siostry urządziły kaplicę. Na klatce schodowej pamiątka po ks. Sopoćce – duży, drewniany krzyż – własnoręcznie przez niego zrobiony. Przed niedużym, biało-brązowym budynkiem, wśród czerwonych pelargonii, pomnik „apostołki miłosierdzia”.

Ostatnim elementem na naszym wileńskim szlaku miłosierdzia był kościół Świętej Trójcy – czyli Sanktuarium Bożego Miłosierdzia. W prostym ołtarzu z białego marmuru obraz Kazimirowskiego. Do 2005r. obraz znajdował się w polskim kościele Św. Ducha, skąd- decyzją miejscowego kardynała – przeniesiono go do sąsiadującej z nim świątyni. Jest to miejsce wieczystej adoracji i ustawicznego wypraszania miłosierdzia dla świata. Tu – przed obliczem Miłosiernego Jezusa – mogliśmy trwać na sobotniej adoracji, polecając modlitwą Koronki najtrudniejsze sprawy.

Wilno pożegnaliśmy niedzielną mszą świętą, odprawioną u stóp Matki Bożej Ostrobramskiej.